Toen ik zwanger was van Mirthe, nam ik me voor om haar borstvoeding te geven. Ik wilde haar een goede start geven en het leek me zo speciaal. Maar toen ik na drie weken nog steeds Mirthe huilend aan het voeden was omdat het zo’n pijn deed, opperde Richard voorzichtig of ik niet beter zou stoppen. Ik vond het heel jammer, maar Mirthe werd een gezonde blije flessenbaby. Ik kon eindelijk echt van haar genieten. Toen ik zwanger werd van Joris, wilde ik het toch weer proberen. Het leek me nog steeds heel speciaal. Ik kocht een boek over borstvoeding en deed zelfs een cursus. Nu kon er niets meer misgaan. Maar er gebeurde iets waar ik me niet op had voorbereid. Joris kwam gehandicapt ter wereld. De eerste tien dagen kon hij niet uit de borst drinken. Hij had de kracht niet. Ik liet me niet uit het veld slaan en kolfde iedere voeding. Als Joris het niet uit de borst haalde, dan moest het maar via een slang door zijn neus. Na tien dagen lukte het hem om zelf uit de borst te drinken. Hij deed het een half jaar lang. Daarna stopte hij er mee. Vandaag de dag krijgt hij volledige sondevoeding. Maar het intieme, speciale gevoel van het zogen heb ik met hem gedeeld. Achteraf blijkt het een wonder. Een prachtig kadootje dat hij mij gegeven heeft.
Vier jaar later, op 11 november 2012 rolt Joris voor het eerst met zijn zusje en haar vriendinnetjes mee langs de deuren. Het is Sint Maarten. Eigenlijk wil ik hem thuis laten. Joris eet geen snoep. Hij snapt het feest niet en hij zingt niet mee. Wat heeft hij eraan? Maar bij het zien van zijn zelfgemaakte lampion, verander ik van gedachten. Joris gaat mee. Zijn voedingspomp maak ik aan zijn rolstoel vast, net als zijn mooi geverfde lampion. Het wordt een mooie avond. Mirthe zingt samen met haar vriendinnetjes het hoogste lied. Joris knikt blij met zijn hoofdje en zit te wippen in zijn stoel. Hij is net zo opgewonden als de meisjes die om hem heen dartelen. Hij geniet van het buiten zijn en van al die lichtjes en liedjes. Hij humt wat mee in verschillende toonhoogtes. Het valt niemand op. Maar ik hoor het. Joris zingt! De mensen die opendoen zijn ontroerd en doen een extra snoepje in het tasje van Mirthe. Na de derde deur stop ik maar met uitleggen dat hij het niet eet. Joris verzamelt gewoon voor zijn zus. Aan mij geeft hij deze avond opnieuw een bijzonder kadootje. Gelukkig weet ik steeds beter hoe je ze uit moet pakken.