Recensies

” Een boek dat in welke recensie dan ook het maximaal aantal sterren verdient. “

Door Guido Bindels – Journalist & schrijver

Ik kende haar al van het televisieprogramma ‘Ik mis je’. Wat sprak ze mooi, daar aan het graf van haar Joris.
Een hele tijd later kreeg ik opeens een mail van Suzanne Bos waarin ze vertelde dat ze een boek had geschreven over haar leven met Joris en of ik daar ‘even’ naar wilde kijken? Als ervaringsdeskundige met mijn ernstig meervoudig beperkte (EMB) dochter Brigitte en als auteur van negen boeken krijg ik dat soort vragen wel vaker. Zoals ik ook wel vaker verzoeken krijg om een recensie te schrijven als er weer een boek over leven met een EMB-kind verschijnt.

Meestal zijn die boeken geschreven door de moeder. En helaas geef ik de opdracht meestal ook weer terug. Omdat ik vaak boeken lees die weliswaar heel herkenbaar zijn, maar waarin de frustratie en ‘het gevecht’ de overhand voeren. Boeken waarin de sluier van intens verdriet de pure liefde voor het kind wegdrukt.

Ik begrijp dat wel. Zoals ik ook al die gevechten met overheid en instanties begrijp. Ik heb daar zelf in ‘Brigitte’ immers ook uitvoerig over geschreven. Liefde en frustratie, liefde en ergernis… het is, voor ouders zoals wij een dunne grens, waarover gewaakt moet worden op het moment dat je een boek over je kind wilt schrijven. Als die grens de wat mij betreft verkeerde kant op schiet, haak ik af. Ik vind dat ouders van zulke kinderen hoe dan ook een positieve recensie verdienen en als ik die niet vanuit mijn hart kan schrijven, dan schrijf ik die liever niet.

Schrijven moeders anders over hun EMB-kind dan vaders?, vroeg ik me af toen collega Willem Vissers met zijn mooie boek over Samuel kwam. Was Annemarie Haverkamp met haar zo prachtige en herkenbare columns over haar Job dus een uitzondering? Ik twijfelde. Tot ik opeens van Suzanne Bos haar manuscript over Joris kreeg. Natuurlijk schuwt ook Suzanne ‘de andere kant’ niet. Natuurlijk schrijft ook zij over haar twijfels en haar gevechten. Maar als ergens de liefde voor het kind tot in elke vezel van je lijf doordringt dan is het wel in haar ‘De kleine drakendoder’.

Waar Vissers, Haverkamp en ondergetekende nog kunnen bogen op een leven als professioneel schrijver, daar heeft Suzanne Bos die achtergrond niet. Het maakt haar ‘prestatie’ alleen maar knapper. Haar stijl van schrijven is pakkend, de opbouw en indeling van haar boek briljant.
Op een volstrekt unieke manier is Suzanne Bos erin geslaagd een prachtig eerbetoon aan Joris (‘Een kei in het vangen van klein geluk’) te schrijven. Een uniek cadeau ook aan haar dochter Mirthe en haar man Richard. Een staaltje vakmanschap van een natuurtalent!

Het manuscript is vandaag een volwassen boek geworden. En als ik het weer lees huil ik opnieuw dikke tranen. Van herkenbaarheid. Van frustratie. Maar vooral ook van de liefde die er van afdruipt. De liefde voor haar unieke kind. Dat op 9-jarige leeftijd, zomaar opeens stopte met ademen. Een groter verdriet dan je kind verliezen bestaat er niet. Het is een kunst om daar later, op zo’n poëtische manier zo mooi over te kunnen verhalen. Wat mij betreft een juweeltje in zijn soort, een boek dat in welke recensie dan ook het maximale aantal sterren verdient.

Bron: guidobindels.nl

” Buitengewoon knap geschreven “

Bron: boeken-cast.nl

Op Social Media las ik een column van auteur Guido Bindels. Ik begon en werd gegrepen. Ik besloot te stoppen en een ander moment te kiezen. Het was geen column om ‘even vlug tussendoor’ te lezen. Het deed de inhoud recht. Van een verdrietige en tegelijkertijd troost biedende schoonheid. Guido benaderde mij de volgende dag met de vraag of ik bij Boekencast aandacht kon schenken aan het boek De kleine drakendoder, middels zijn column. Hij had immers speciaal voor Boekencast al eerder een column geschreven over de combinatie tussen muziek en schrijven. Uitgeverij Palmslag was onmiddellijk zo vriendelijk om een recensie-exemplaar van het boek op te sturen. Zo zullen we zowel mijn recensie als de column van Guido publiceren op dezelfde dag op www.boeken-cast.nl

Het boek heeft een prachtige omslag. Veel bezoekers van onze social media kanalen zijn dat volstrekt met mij eens. De kleine drakendoder is naast waargebeurd, intens verdrietig en confronterend van inhoud, bovenal buitengewoon knap geschreven. Auteur is Suzanne Bos. Zij is getrouwd met Richard en mama van hun dochter Mirthe en hun jongere zoon Joris. Suzanne is werkzaam als beleidsadviseur Welzijn en zorg-ethicus in opleiding. Het verhaal dat zij vertelt in De kleine drakendoder is haar kant van het verhaal over het leven van dit gezin. Waargebeurd en opgetekend door een moeder die geen auteur is. Het boek is opgedragen aan Mirthe en Joris.

Hoofdpersonage in het verhaal is Joris. Joris wordt geboren en is het prachtige en meer dan welkome broertje van zijn iets oudere zus Mirthe. Suzanne en Richard zijn dolgelukkig met hun koningskoppel. Dit geluk wordt al snel aan het wankelen gebracht door gedrag en uitspraken van medisch geschoold personeel in het ziekenhuis en op het consultatiebureau. Joris is klein van stuk en is een vrolijke baby die na een zware start, goed weet aan te sterken. Het gezin is vooral op zoek naar onbezorgdheid en dit wordt hen niet gegund.

Joris, die werd vernoemd naar de gelijknamige drakendoder, weet veel tegenslag te bestrijden met zijn ontwapenende glimlach en blik. De draken waar hij tegen vecht worden almaar groter en sterker. Tot het moment dat Joris negen jaar en tien maanden oud is en een draak treft waar hij niet tegen opgewassen is. Op deze jonge leeftijd sterft de dappere Joris en laat een verslagen gezin achter.

Het aangrijpende boek bevat naast de proloog, epiloog en een dankwoord achtenveertig hoofdstukken. De oneven hoofdstukken vertellen het verhaal van Joris. Van de prille zwangerschap tot de allerlaatste nacht in zijn eigen bed. De even hoofdstukken vertellen het verhaal van Suzanne. Van het moment van overlijden van Joris tot de uitvaart een week later.

Omdat je als lezer weet dat Joris veel te vroeg zal komen te overlijden, is deze verdeling in hoofdstukken heel goed gekozen. De klap komt direct voor de lezer en dat gebrek aan wachten op het slechte nieuws is enerzijds confronterend en anderzijds zorgt het ervoor dat alle gevoelens wijd openstaan bij de lezer, vanaf de allereerste pagina.
Hiermee heeft een onervaren auteur een meesterzet gedaan. Haar schrijfstijl kenmerkt zich verder door korte zinnen met veel oog voor gedrag, emoties en detail. Het is zo knap dat haar waarnemingen zo begrijpelijk en voelbaar zijn in een periode uit haar leven waarin ze stuk, murw en compleet in een automatische piloot-stand moet hebben gezeten. De liefde voor Joris, Mirthe en Richard is bijna tastbaar gemaakt, door haar enorme schrijftalent. Je voelt je na het lezen van hun verhaal een goede kennis van het gezin. Dat zegt alles over de oprechtheid waarmee alles is beschreven.

Daarnaast heeft zij zonder oordeel het handelen en het gedrag van de zorgsector op veel punten weten te duiden. Ik hoop dat naast veel ouders, grootouders en belangstellenden ook beleidsmakers in de zorg dit boek zullen lezen.

De kleine drakendoder is een indrukwekkend eerbetoon aan een bijzonder jongetje door een moeder die de liefde voor haar gezin van de pagina’s heeft laten spatten. Een diepe buiging voor Joris, Suzanne, Richard en Mirthe.

Een boek dat dwingt en nodigt om verder te lezen. Dat troost en liefde biedt in de meest verdrietige levensfase die een mens kan overkomen. Je eigen kind verliezen, iets ergers is er niet. Hopelijk heeft het vastleggen van alle gebeurtenissen voor Suzanne een helende bijdrage geleverd aan het verder leven met haar blijvende gemis.

” Doordat het zo mooi geschreven is, nodigt het uit om traag gelezen te worden, om zo lang mogelijk bij Joris te blijven. “

Door: Saskia Imbert, recensent van Hebban.nl

De kleine drakendoder is het zeer persoonlijke, intens en liefdevolle verhaal van Suzanne Bos over het verlies van haar zoontje Joris. Joris, een broertje voor Mirthe, maakte een moeilijke start bij de geboorte en verbleef een tijdje in de couveuse. Bij het opgroeien bleek al snel dat Joris zo ‘anders’ was. Na een reeks onderzoeken werd er een meervoudige handicap vastgesteld. Deze onbevangen jongen veroverde het hart van vele mensen om hem heen. Maar toen hij negen jaar en tien maanden oud was, overleed hij onverwacht.

“Zoals de eerste dag van zijn leven geruisloos overging in de nacht, zo brak vanmorgen de eerste dag van zijn dood aan. Argeloos breidt het ochtendlicht zich uit, zoals het al miljoenen jaren heeft gedaan. Het trekt zich niets aan van een mensenleven dat zomaar weer voorbij gaat. Dat slecht vluchtig plaatsvindt in de mysterieuze weidsheid van ons heelal, zoals de laatste seconde in een oneindigheid van lichtjaren.”

Vanaf de eerste zin was ik onder de indruk van de schrijfstijl van Suzanne. Haar taalgebruik is zo mooi, vaak poëtisch. Zij brengt haar verhaal op een boeiende en prachtige manier naar de lezers, echt knap! Suzanne is zo eerlijk en oprecht, zo menselijk. Ze belicht zowel de praktische als de emotionele kant. Hoe ze, tijdens de onderzoeken, het gevoel heeft dat ze als moeder heeft gefaald. Hoe ze het gemis ervaart van een ‘gewoon’ leven. Ook haar verdriet om Joris zijn kwetsbaarheid wordt mooi in beeld gebracht. Maar vooral de vreugde die Joris bracht en de hechte band die ze hadden, wordt naar voren gebracht in De kleine drakendoder. Na zijn dood blijft Joris nog een week thuis. Hij wordt omringd door zijn drakenknuffels, er worden hem nog zoveel lieve woorden toegefluisterd.
Het klinkt misschien raar, maar ik heb genoten van het verhaal. Doordat het zo mooi is geschreven nodigt het uit om traag gelezen te worden, om zo lang mogelijk bij Joris te blijven. Er zit zoveel levenswijsheid in dit boek, zoveel filosofische gedachten. Mooi, mooi!

De kleine drakendoder is een warme ode aan Joris. Zo fijn dat ik Joris en zijn naasten toch ook een beetje heb leren kennen, dat ik even mee mocht gaan op hun pad. Bedankt!

“Joris die het talent had er gewoon te zijn, een vanzelfsprekende liefdevolle aanwezigheid.”

” Het mooiste boek over onvoorwaardelijke moederliefde wat ik ooit heb gelezen… “

Door Marie-José Schelvis-Hugen

Als ook ‘moeder van’ heb ik er erg tegenop gezien dit boek te lezen. Mijn grootste nachtmerrie wordt erin waarheid. Al die herkenning, moederliefde en ‘the battles and struggles’ komen bij me binnen. Het boekt raakt (eenieder) mij diep, maar wat er na de laatste pagina overblijft is haar dankbaarheid en onvoorwaardelijke liefde voor dit bijzondere jongetje! Suzanne tovert werkelijk met woorden, iedere zin schetst een beeld; vooral van die knappe Drakendoder op z’n paard (lees: in z’n rolstoel ;-)). Een prachtig boek over een prachtig kind met een prachtige moeder (en vader en zus!)!

” Een inspiratiebron voor velen “

Bron: boekclub.com

Dit boek valt onder verschillende genres, namelijk Autobiografie: algemeen, Waargebeurde verhalen en Non-fictie Vrije tijd / algemeen.

In dit boek neemt de auteur u mee op haar persoonlijke reis. Het is een autobiografie waarin zij haar eigen verhaal vertelt. Het boek is geschreven in een vlotte en toegankelijke schrijfstijl, waardoor het voor een breed publiek interessant is.

De auteur heeft haar verhaal op een bijzondere manier weten te vertellen. Het is een verhaal over doorzettingsvermogen, kracht en moed. Het boek is dan ook een inspiratiebron voor velen.

“De kleine drakendoder” is uitgegeven door Palmslag VOF. Het is een boek dat u niet snel zult vergeten. Het is een verhaal dat u raakt en dat u aan het denken zet. Het is een boek dat u aan iedereen zou willen aanraden.

Kortom, “De kleine drakendoder” is een bijzonder boek dat u niet mag missen. Het is een autobiografie die u meeneemt op een persoonlijke reis en u inspireert om door te zetten, ongeacht de obstakels die u tegenkomt.